Prasówka

Amerykański "Newsweek" jest już tylko pismem internetowym, z każdej strony słychać (prorocze?) słowa o końcu prasy drukowanej. Ten trend jest dla mnie trudny do zaakceptowania, bo przeglądanie dobrego magazynu, to dla mnie jedna z większych przyjemności, a w komplecie z kubkiem herbaty i wygodną sofą- zestaw wręcz idealny.

Cieszy mnie więc ogromnie, że pojawiają się na rynku dopracowane w najmniejszych szczegółach magazyny, smuci zarazem upadek tak wielu tytułów, które od lat czytałam. O ulubionym niegdyś "Przekroju" wspominać już nawet nie będę, bo łza w oku się kręci na wspomnienie jego przeszłych stron.

A co z prasą kobiecą? Zauważyłam u mnie stałą tendencję. Porzucam kolejne tytuły. Moje gusta się zmieniają, czy może raczej ich jakość stacza się po równi pochyłej? Obawiam się, że jednak to drugie…

Tematy nie są już w nich zgłębiane, dobrze gdy choć muśnięte. To nagromadzenie plotek, domysłów, nierealnych scenariuszy i horoskopów doprowadza mnie do łez. Czytam „Najlepiej sprzedający się luksusowy magazyn dla kobiet”, a w nim artykuł o Matkach-Polkach „smarujących tosty masłem orzechowym” (przecież wyemancypowane kobiety już dawno zapomniały co to dżem i kajzerka!) i realizują swoje marzenia za pieniądze „odkładane przez lata” (opisywana bohaterka ma 31 lat i w tym przepracowanych całych 5 !). Boże widzisz i nie grzmisz ?!

Przestaję się dziwić, że mężczyźni przeglądając w kolejce u fryzjera „naszą” prasę nie raz zagwiżdżą pod nosem ze zdumienia. Obraz kobiety z nich się wyłaniający nie schlebia.

A ja i tak co miesiąc mam dylemat, który kończy się tym samym. Zakupem kolejnego numeru i biadoleniu, jak to nic w nim do czytania znaleźć nie mogę…

Może to po prostu ja jestem jakaś niedzisiejsza?